پارکور از قدیم و زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشت وجود داشته است اما جرقه های پارکور به معنی امروزی توسط یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام به نام ریموند بل (Raymond Belle) زده شد. او در جنگ نیاز به هنری برای تعقیب و فرار ، امداد و نجات داشت.
او از جمله آتش نشان های دلیر نیز بود و چندین ماموریت بسیار خطرناک را انجام داده بود. در سال 1985 در یکی از روستاهای اطراف فرانسه پسر ریموند ، دیوید بل (David Belle) بعضی از این حرکات پدر خود را با بازی های کودکانه با دوستانش آمیخته بود. وقتی بزرگتر شدند روی این هنر کار کردند و آن را به این شکل امروزی تبدیل کردند.آنها ترکیبی از همه ورزش هایی را که تا آن روز تجربه کرده بودند، با هم ترکیب می کنند و پارکور را به وجود می آورند. بعد از این ماجرا فرد دیگری به نام «سباستین فوکان» که فردی سیاهپوست بوده و گروهی به اسم «یاماکازی» -که یک فیلم هم به همین نام ساخته اند - این ورزش را تکامل بخشیدند و تکمیل کردند. فیلم گروه «یاماکازی» از تلویزیون خودمان هم پخش شده است. در اصل پدران این رشته دیوید بل و سباستین فوکان (Sebastian Foucan) هستند.
بعد از مدتی بین سباستین فوکن و دیوید بل اختلافاتی بر سر عقاید مختلف بوجود آمد که منجر به تقسیم شدن این رشته به دو بخش متفاوت شد. سباستین معتقد بود که در پارکور باید کمی حرکات نمایشی و خلاقانه و زیبا وجود داشته باشد ، اما دیوید می گفت زیبایی حرکات هیچ اهمیتی در پارکور ندارد. پس سباستین رشته جدیدی به نام Free Running را پایه گذاری کرد.

تفاوت Free Running با Parkour در طرز تفکر برای گذر از موانع است.

Parkour : رسیدن از نقطه A به B در سریعترین زمان ممکن با استفاده از توانایی های بدن انسان.
Free Running : رسیدن از نقطه A به B با زیبا ترین ، خلاقانه ترین ، هارمونیک ترین حرکات در کوتاه ترین زمان ممکن با استفاده از توانایی های بدن انسان.
در حال حاضر این ورزش در ارتش آمریکا به سربازان آموزش داده می شود و پلیس فرانسه هم برای مقابله با مجرمین آن را به کارکنانش یاد داده است. در کل فرانسوی ها حرف اول را در پارکور می زنند و بعد از آنها انگلیسی ها هستند که همه کارهای تجاری دنیا را انجام می دهند. یعنی اجرای کلیپ و برنامه ها را در دنیا قبضه کرده اند
پارکور از زمانی که انسان نیاز به شکار کردن و شکار نشدن داشته، وجود داشته‌است. انسان‌ها به طور طبیعی گستره‌ای قابل توجه از حرکات و حالات ممکن را برای گذشتن از موانع به وجود می‌آورد. از آن گذشته، کودکان به سهولت و صورت بدیع و با نشاط حرکت می‌کنند، ولی ما هنگامی که شروع به حرکت آگاهانه می‌کنیم، آن ویژگی را از دست می‌دهیم. افراد زیادی در طول تاریخ بر روی حرکت انسان و بهبود آن کار کرده‌اند (از جمله عیاران کاغذباز).
اما پارکور به معنای خاص آن، توسط ریموند بل (Raymond Belle) که یک سرباز فرانسوی جنگ ویتنام بود پایه‌گذاری شد. او و همراهانش به‌دنبال به وجود آوردن یک روش کارا و مناسب برای «تعقیب و فرار» بودند. این فعالیت‌ها، سرانجام توسط فرزندش داوید بل (David Belle) بصورت مدوّن درآمد. داوید بیشتر عمر خود را صرف سامان‌دهی این ورزش کرد و نام «پارکور» را بر آن نهاد. او و دوستانش، از جمله سباستیان فوکان (Sebastien Foucan) که مشهورترین آن‌هاست، با آموزش‌های ریموند بل این ورزش را از ترکیب ورزش‌های مختلفی مانند ژیمناستیک و با هدف کمک‌کردن به دیگران در مواقع اضطراری، در حاشیه پاریس به وجود آوردند .
پارکور (به فرانسوی: Parkour) یا هنر جابجایی (به فرانسوی: L'art du déplacement) یا شهرنوردی به پیشهاد گروه رها یک راه نوین برای تعامل با محیط اطراف فقط با استفاده از توانایی‌های انسان است. داوید بل، بنیان‌گذار پارکور در فرانسه می‌گوید: جنبهٔ فیزیکی پارکور، غلبه‌کردن بر تمامی موانع پیش روست، درست مانند این‌که در شرایط اضطراری گیر کرده باشید. پارکور فقط صرف حرکات نیست، بلکه مجموعه‌ای هدفمند و دارای فلسفهٔ خاص خویش است. پس هدف پارکور، رسیدن به مقصد با استفاده از کاراترین، روان‌ترین و مستقیم‌ترین مسیر و مناسب‌ترین حرکات است که می‌تواند شامل دویدن، پریدن، بالا رفتن و خزیدن باشد. «کارایی» یکی از مهم ترین مشخصه‌های پارکور است، و به این معنی است که لازم نیست حرکات سریع‌ترین باشند، بلکه باید مستقیم‌ترین و با صرف انرژی کمتری انجام شوند و همچنین مانع آسیب دیدگی دراز مدت یا کوتاه مدت شوند.
به کسانی که از اصول پارکور در زندگی خود بهره می‌برند «تراسور» گفته می‌شود.
منبع:رزمی کار